Habari ya jioni kwenu wote! (Goedenavond iedereen!)

Afgelopen donderdag heb ik mijn eerste mijlpaal bereikt: ik was toen precies één maand in Arusha. Wat gaat de tijd snel…. Enerzijds voelt het helemaal niet alsof ik hier al meer dan een maand ben. Doordat je zoveel meemaakt, is de week om voordat je het weet. Anderzijds voelt het ook ontzettend lang geleden dat ik in Nederland was, en voelt Nederland ook letterlijk en figuurlijk heel ver weg. Ik kan me vooral niets voorstellen bij de kou (ik schrijf deze blog vanaf een bedje naast een zwembad, haha). Net als de meeste vrijwilligers heb ik het idee dat een maand de tijd is die het je kost om echt volledig gewend te raken aan alles. Dan voel je thuis bij je gastgezin, weet je wat je kunt verwachten op je project en kun je je weg in de stad vinden. Inmiddels heb ik niet meer het gevoel dat alles wat er gebeurt me overvalt. Rustiger vaarwater dus.

Bezig bijtje

Op mijn school is het inmiddels hard werken geblazen. Op dit moment ben ik betrokken bij twee projecten, bij beide als coördinator. Op de dovenschool werk ik samen met Bertha en John aan het “Environment” project, dat steeds vastere vormen begint aan te nemen. In tegenstelling tot bijna alle Tanzaniaanse scholen is materiaal hier geen issue – de dovenschool is beter uitgerust dan de gemiddelde universiteit. Maar dat maakt de keuze aan activiteiten dan ook weer immens! Zelfs voor deze mensen, die uitstekend Engels kunnen en veel samenwerken met westerlingen, is het moeilijk om mij een concrete opdracht te geven of om een vergadering inclusief datum en tijd te plannen. Maar dat houdt mij natuurlijk niet tegen, dus als assertieve Hollandse ben ik begonnen een lijst samen te stellen en heb ik een vergadering gepland voor volgende week vrijdag. Overigens heel leuk: zij hebben mij uitgenodigd voor een muziek- en dansvoorstelling op de universiteit waar John werkt en daar ben ik vanmiddag (zaterdag) heengegaan. Mijn eerste uitje met alleen locals… Lees verder hieronder wat voor avontuur dat was!

Ondertussen ben ik ook bezig om een project op te zetten voor Form IV, de hoogste klas van de middelbare school die ik lesgeef. Deze leerlingen gaan eind november van school en de meesten zullen dan een baan gaan zoeken. Afgelopen week kwam ik erachter dat ze nog nooit enige voorbereiding gehad op het leven na school. Hoe je een sollicitatiebrief schrijft, hoe je je cv maakt, hoe je je voorbereid op en gedraagt tijdens een sollicitatiegesprek… ze hebben het nooit geleerd. Aangezien ze niet zoals wij dat soort dingen makkelijk even kunnen opzoeken op het internet en de meesten ook geen voorbeeld kunnen vragen aan hun ouders - en al helemaal niet in het Engels – is dit echt wel een uitdaging voor ze. Daarom wilde ik een “Job” project doen, waarin van alles wordt behandeld: hoe je vacatures kunt vinden, hoe de sollicitatieprocedure in zijn werk gaat, hoe je een cv opbouwt, hoe je je gedraagt op het werk tegenover je collega’s, je meerderen en je klanten, wat voor problemen je kunt tegenkomen op je werk en hoe je daarmee omgaat. Toen ik het voorstel aan de rector gaf leek hij niet al te enthousiast, maar tot mijn verbazing kwam hij de volgende dag naar mij toe om me groen licht te geven voor het hele project. In eerste instantie was ik natuurlijk blij en wilde ik meteen aan de slag gaan. Maar toen sloeg de twijfel toe: ik heb hier natuurlijk helemaal geen opleiding of training voor gevolgd, kan ik dit wel, ben ik niet in way over my head? Gelukkig bood Bertha van de dovenschool meteen haar hulp aan, dat was een geruststelling. De komende week wordt dus best spannend en druk, maar ik vind het ook fijn om echt wat om handen te hebben. Ik hou jullie op de hoogte en suggesties zijn uiteraard meer dan welkom.

Op z’n Tanzaniaans

Een paar weken geleden had een medewerker van de dovenschool, Bertha, mij uitgenodigd voor een muziek- en dansoptreden op de universiteit waar haar baas ook werkt. Natuurlijk voelde ik me vereerd en had ik er veel zin in. Vandaag hadden we om 14:30 afgesproken aan de weg bij mijn huis. Zoals dat gaat met afspraken in Tanzania: ze was om 15:00 bij mij thuis, en wilde zich nog omkleden en opmaken. Ik vond het allemaal geen probleem, geduld is een van de dingen die je hier snel moet leren, en eigenlijk wel vermakelijk. Uiteindelijk stapten we om half 4 de daladala in – een half uur later dan dat het optreden zou zijn begonnen. Het bleek een eind buiten de stad zijn, zeker 30 minuten rijden. Maar we kletsen en lachten wat af, en de tijd vloog voorbij.

Eenmaal bij de universiteit bleek het optreden niet vandaag, maar morgen te zijn! Gelukkig was er wel de generale repetitie, en die was net zo leuk om bij te wonen. Tanzanianen lijken muziek en dans uit te ademen, zo natuurlijk ziet het eruit. Heel bijzonder om mee te maken! Ik ga proberen de foto’s en video’s binnenkort op de blog te zetten, zodat jullie er ook een beeld bij krijgen. Waarschuwing: een minderwaardigheidscomplex ligt op de loer, want mán, wat kunnen die mensen dansen.

Rond half 6 besloten we naar huis te gaan. De eerste tien minuten terug gingen nog goed, maar eenmaal bij Tengeru, een van de grootste markten in de omgeving van Arusha, stonden we twintig minuten vooruit en achteruit te schuiven voor we verder reden. Nog geen tien minuten later kwamen we terecht in een enorme file. Typisch Tanzaniaans: in plaats van dat de bestuurder netjes een rij vormden, probeerden bestuurders om de file heen te rijden, waardoor wij uiteindelijk naast de weg belandden, en ook nog eens aan de verkeerde kant! Uiteindelijk hebben we bijna 1,5 uur praktisch stil gestaan. Op zich al geen pretje, al viel het mee omdat Bertha en ik konden kletsen, maar al helemaal vervelend omdat het rond een uur of zeven donker werd. Alle vrijwilligers wordt sterk afgeraden na het donker naar buiten te gaan, en het is al helemaal een slecht plan om dan een daladala of piki piki te pakken. Gelukkig was ik met een local en hield zij mij goed in de gaten. Al met al was ik om 20:00 thuis en was er niets gebeurd, maar het was de eerste keer in een maand dat ik me niet helemaal veilig voelde. Aan de andere kant was het ook wel weer interessant om Arusha ’s avonds te zien. In ieder geval dus een belevenis!

Kamergenootje

Nog leuk nieuws: ik heb er voor een komende twee maanden een kamergenootje bij! Janne is hier om stage te lopen in het laboratorium in het Tengeru ziekenhuis, als onderdeel van haar studie Life Sciences in Eindhoven. Ze blijft hier zes maanden, echt heel stoer! Ik was heel blij om weer iemand in mijn kamer te hebben, want het was behoorlijk stil na Annetes vertrek.

De komende week wordt dus best wel druk voor mij, maar ik heb er heel veel zin in. Ik overweeg om naast yoga ergens anders ook salsalessen, ik was helemaal enthousiast nadat ik die mensen vanmiddag zag dansen. En vrijdag is Janne jarig, dus dat gaan we natuurlijk vieren!

Kwa heri

Anna

Hoe gaat dat hier? Liefde en relaties

In bijna alle aspecten van het (dagelijks) leven verschillen Tanzania en Nederland als dag en nacht. Een wonderschoon voorbeeld daarvan is de manier waarop hier tegen liefde en relaties wordt aangekeken. Woensdag had ik hierover een fascinerend gesprek met Eunice, een van de vrouwen in ons huis, en Jackie, de achttienjarige dochter van mama, wat me de dagen daarna nog flink bezig hield. Het begon ermee dat Eunice, een knappe vrij van begin dertig, geen vriend had, wat hier vrij uitzonderlijk is. Ze vertelde dat ze nog op de ware wachtte - tot zover niks bijzonders. Toen ik zei dat ik nog nooit een vriend had gehad, en dat ik ook op de ware wachtte, keek ze me aan alsof ze water zag branden. Hoezo ik geen vriend?! Ik probeerde uit te leggen dat we in Nederland wat losser zijn qua relaties, dat we ook wel dingen proberen buiten relaties om, maar ze bleef afkeurend haar hoofd schudden. Dus vroeg ik haar hoe het dan met haar. Een van de dingen die ze uitlegde, was dat een vrouw in het begin van een relatie niet tegen een man mag zeggen dat ze verliefd op hem is of dat ze van hem houdt. Ze mag dat wel op ‘andere manieren’ duidelijk maken (welke manieren, daar ging ze niet op in) maar als ze zoiets zou zeggen, zouden mannen denken dat ze een prostituee is,

Nog aan het bijkomen van dit bizarre gegeven, raakte ik verzeild in een vergelijkbaar gesprek met Jackie, de dochter van Mama. Ook zij was verbaasd dat ik geen vriendje had, vooral omdat ze er zelf maar liefst drie had. Ja echt, drie. Toen ik vroeg waarom, zei ze heel oprecht: “Ik moet toch weten of ik de goede kies voordat ik er met een trouw?” Toen ik voorzichtig voorstelde dat je de een ook na de ander kon uitproberen, in plaats van tegelijk, keek ze me vreemd aan. Waarom zou je dat doen, dat kost toch alleen maar tijd? Ongelovig vroeg ik of haar vriendjes dan ook meerdere vriendinnetjes hadden. “Maar natuurlijk.” Of ze dat dan niet erg vond, of ze dan niet jaloers was? Toen bleek dat, zoals dat hier zoveel gebeurt, dit soort dingen niet uitgesproken worden. Iedereen weet het van elkaar, maar niemand zegt het hardop. En het is een land van tegenstrijdigheden: volgens de Bijbel monogaam zijn, maar het is wel algemeen geaccepteerd om voor het trouwen meerdere partners tegelijk te hebben. Ook zouden ze volgens de Bijbel pas seks na het huwelijk mogen hebben. Toen ik hier voorzichtig naar vroeg, keek Jackie me schalks aan en zei: “Je weet toch hoe tieners zijn?” Kortom: anders dus, maar toch ook weer niet zo anders.