Hi allemaal,

Allereerst: bedankt voor de leuke reacties op mijn vorige blog! Het is voor mij heel fijn om hier zo’n stukje Nederland te hebben.

Vallen…

Deze week was natuurlijk spannend, omdat ik maandag met mijn project ben begonnen. Via Travel Active kon ik terecht bij de Meru School: een overheidsschool met zo’n 1000 leerlingen, verdeeld over een kleuterschool, basisschool, middelbare school en doveninstituut. Omdat ik mijn Cambridge certificaten had gehaald, wilde ik graag vrijwilligerswerk en Engels combineren en dit project paste daar heel goed bij. Vorige week had ik al een korte kennismaking met de directeur, maar maandag moest ik echt aan de slag.

Mijn eerste dag stond ik met gezonde spanning om half zeven op. Om naar de school te komen moet ik eerst een kwartier met de dala dala en daarna een kwartiertje lopen. Iets voor achten zette ik voet op het schoolterrein, een rechthoekig veld omsloten door drie lange, lage schoolbouwen. Kinderen van alle leeftijden – allemaal keurig in schooluniform - renden uitgelaten rond. Op het eerste gezicht allemaal prima, maar na wat langer te hebben rondgelopen begon dat beeld letterlijk en figuurlijk scheurtjes te vertonen. Het cliché beeld van gescheurde muren, kapotte ramen en deuren, half ingestorte schoolbankjes en tot op de draad versleten uniformpjes, werd helaas bevestigd. Wat ook wel even schrikken was, was mijn eerste kennismaking met Grade 5, de twee klassen die ik ga lesgeven. Bij binnenkomst stonden alle kinderen op, en werd (zoals elke dag) dit “gesprekje” afgedraaid:

Kinderen: “Goodmórning teacher, how áre you?"

Leraar: “I am fine and how are you?”

Kinderen: "We are fine teacher, thank you teacher."

Leraar: “You my sit down.”

Kinderen: “Thank you teacher.”

Dit voorbeeld is eigenlijk typerend voor hoe Engels – en eigenlijk lesgeven in het algemeen - hier wordt aangepakt. De kinderen zijn ontzettend netjes en respectvol, en de meesten zijn ook heel leergierig. Het probleem is alleen, dat ze het Engels niet echt snáppen. De Engels lessen worden gegeven door leraren die de taal zelf eigenlijk ook niet beheersen, waardoor de lessen enkel uit het stampen van standaardzinnen bestaan, zonder dat de kinderen begrijpen wat ze zeggen. Needless to say, dat de eerste les alleen maar vallen en opstaan was. Ga 77 kinderen die gewend zijn alles uitgelegd te krijgen in Swahili en af en toe gebrekkig Engels, maar eens 80 minuten in het Engels lesgeven. Uitgeput en gedesillusioneerd kwam ik thuis. Daar werd ik meteen opgevangen door mijn mede-vrijwilligers, die allemaal stuk voor stuk hetzelfde zeiden: “Dit is normaal.” Blijkbaar valt voor iedereen het vrijwilligerswerk de eerste dag tegen; het is eigenlijk een cultuurshock in het klein.

… en opstaan

Dat de volgende dag toevallig een vrije dag was vanwege een nationale feestdag, kwam perfect uit. Daardoor had ik de tijd om mijn verwachtingen bij te stellen en mijn plannen aan te passen. Ik was heel blij met mijn TEFL-cursus en -boek, en met behulp daarvan heb verschillende activiteiten en spelletjes in elkaar gedraaid. De tweede lesdag was eigenlijk nog spannender dan de eerste: zouden ze het snappen? Zouden ze het leuk vinden? Enigszins zenuwachtig, maar wel met het gevoel dat ik sterker in mijn schoenen stond, stapte ik het klaslokaal in. En vol trots kan ik zeggen, dat het goed ging. De kinderen vonden het spelletje (zie foto’s) super, ze presteerden boven mijn verwachting en het was vertederend om te zien dat de winnaars dolgelukkig met hun ‘prijs’ – een sticker – waren. Sinds die eerste dag heb ik elke dag meer zin gehad om naar school te gaan en me in te zetten voor ‘mijn’ leerlingen (de leraar is vanaf de tweede les al niet meer aanwezig). Wat eerst een onmogelijke opgave leek, zie ik nu als een uitdaging om zo creatief mogelijk te zijn. Hoe cheesy het ook mag klinken: het moment waarop je merkt dat het kwartje valt, daar doe je het voor.

Everyday life in Arusha

Na mijn eerste blog kreeg ik van veel mensen het verzoek om te beschrijven hoe de stad en de mensen zijn en vooral hoe het leven in Arusha eruit ziet. De dag begint vroeg: de meeste mensen leven hier met de zon, en die komt om 6 uur op. Als ik om kwart over zeven richting de weg loop is het al een drukte van belang met allerlei soorten verkeer. De dala dala biedt de perfecte gelegenheid om het leven van de inwoners van Arusha te zien. De bevolking is heel divers: van Masaï-mannen in geruite kleden met slippers gemaakt van autobanden, tot hippe meiden in strakke skinny’s en laag uitgesneden topjes en mama’s gekleed in batik doeken met baby’s op hun rug geknoopt. Hoewel iedereen openstaat voor een praatje, zullen de meeste locals niet zomaar tegen je beginnen te praten. Een uitzondering daarop zijn verkopers, wat ze dan ook mogen verkopen (taxi- of pikiritten, souvenirs, safari’s enz). Deze kunnen ontzettend hardnekkig zijn, en het is niet uitzonderlijk dat er een een minuut of tien met je meeloopt. Desalniettemin zijn de meeste mensen oprecht in je geïnteresseerd. Het is hier ook niet gek om iemand na een kort gesprek om zijn/haar telefoonnummer te vragen, en die persoon daarna ook daadwerkelijk te bellen – ik spreek uit ervaring.

Na een uur of 4 à 5 op de school ga ik ofwel naar huis voor de lunch, of lunch ik met andere vrijwilligers in de stad. De traditionele gerechten worden vooral gecreëerd rondom bonen, aardappelen, gekookte banaan of ugali, een soort mix tussen witte rijst en wit brood, waarvan je balletjes draait die je in de saus doopt. Vooral veel koolhydraten met wat groente dus, en weinig tot geen vlees, vis, zuivel of vezels. Ons avondeten bestaat meestal uit soep, gevolgd door rijst met smakelijke saus – door ons liefkozend prutje 1,2 en 3 genoemd – en na is er natuurlijk vers fruit in overvloed. In de stad kun je alles eten, van Mexicaans tot Indisch tot Italiaans. In de stad eet ik meestal salade bij een van de westerse tentjes – het is niet voor niets dat de Afrikaanse vrouwen allemaal goed gevuld zijn.

Na het eten is er tijd voor uitgaan. Uitgaan gaat hier net als in Nederland: je trekt wat leukere kleren aan, drinkt een lekker drankje – mijn favoriet is Savannah, een soort ginger beer – en danst op de muziek. Dat is meestal een mix tussen Afrikaanse billenschudmuziek en westerse pop – Justin Bieber is zelfs in Arusha populair. Omdat het niet veilig wordt geacht in het donker over straat te lopen, gaat iedereen met de taxi naar huis, en meestal zijn we heel beschaafd om twee uur al thuis.

Volgende week

Morgen heb ik een uitstapje staan naar Lake Duluti en de Tengeru market, en dan ontmoet ik ook twee vrijwilligers die net zijn aangekomen en hier net zo lang als ik zullen zitten. De komende week heb ik een afspraak staan met de Engels leraar van de middelbare school. Hij heeft gevraagd of ik ook les wil geven aan zijn klassen. Aangezien die klassen kleiner zijn en het niveau hoger is, heb ik veel zin om daaraan te beginnen.

Kwa heri!

Anna

PS Als je inzoom op het kaartje kun je de Meru School zien (linksonder het pijltje)

A regular day in Arusha life:

06:45 Ik sta op, ontbijt en maak me klaar voor school. Omdat je als docent een voorbeeldfunctie hebt draag ik altijd een lange broek met blouse of T-shirt met mouwen en een paar sieraden.

07:25 Het is een paar minuten lopen naar de weg. Oversteken is nog een kunst – het duurde 1,5 week voordat ik mezelf had aangeleerd eerst naar rechts te kijken en dan naar links. Om de minuut stopt er een dalla dalla die mij naar mijn project kan brengen.

07:40 Vanaf de busstop naar de school is het nog een kwartiertje lopen. Onderweg word ik regelmatig gepasseerd door kinderen die opgewekt “Good morning Madam” zeggen en soms zelfs aanbieden om mijn tas te dragen.

08:00 Drie van de vijf dagen begint mijn eerste les om acht uur. De lessen duren slechts 40 minuten, hoewel er meestal wel op z’n Afrikaans met de tijd wordt omgesprongen.

10:00-12:00 Meestal heb ik tussen de lessen, of na de ochtendlessen, wat vrije tijd. Deze gebruik ik om opdrachten na te kijken (met ruim 70 leerlingen ben ik daar minimaal 1,5 uur aan kwijt) of om de les voor de volgende dag voor te bereiden. Mijn ‘office’ is een tafel grenzend aan het kantoor van de directeur, waardoor ik meerdere keren per dag aan word gezien voor zijn mzungu secretaresse.

13:00 Meestal zit mijn dag er rond een uur of 13:00 op. Ik loop dan richting het stadscentrum om daar te lunchen, of richting de grote weg om een dalla dalla te pakken (beide ca 30 minuten). Of, wanneer ik in een luie bui ben, dan pak ik een piki piki om mij naar huis te rijden.

14:30 Als ik vroeg thuis ben en het is lekker weer ga ik aan het zwembad van het mount meru hotel liggen.

19:00 Het avondeten wordt opgediend om een uur of zeven, en met z’n allen – een groep variërend van 5 tot 10 mensen – eten we aan de eettafel. Meestal bespreken we dan iedereens dag een beetje, of horen we nieuwe mensen uit.

22:00 Afhankelijk van de dag en onze energie gaan we nog wat drinken bij een cafeetje of uit. Zo niet, dan is de avond gevuld met schrijven, kletsen, spelletjes en in mijn geval ook vaak met knutselen voor school.

0:00 Bedtijd is afhankelijk van de stroom, die minstens een keer per dag uitvalt. Als dat ’s avonds gebeurt wordt de generator aangezet, maar deze gaat om een uur of 22:30 weer uit. Tenzij je in het donker wil zitten, betekent dat bedtijd. Doorgaans lig ik rond twaalven helemaal ingestopt en omgeven door mijn klamboe. Usiku mwema!