Habari watu kutoka Uholanzi! Hallo mensen uit Nederland!

Sorry dat de blog wat later is dan normaal; Afrikaanse tijd moeten jullie maar denken. Ik kan niet vaak genoeg benadrukken hoe snel het gaat: van een maand, naar nog maar vier weken, naar nog maar drie… Afgelopen week had ik zoveel afspraken, dat een dag soms voorbij was voordat ik het wist. Toch was het misschien wel een van de moeilijkste weken. Moeilijk, omdat ik voor het eerst echt wat miste: de skivakantie, die ik in dertien jaar nog nooit had overgeslagen. Een week waarin ik altijd compleet kan ontspannen en kan genieten. Natuurlijk geniet ik hier ook, maar het gevoel van knisperende sneeuw, frisse berglucht en een snowboard onder mijn voeten… Gelukkig ontving ik veel foto’s en kon ik even Skypen met de vakantiegangers.

Soms vergeet ik even dat ik in Tanzania ben. In de eerste plaats omdat ik vaak ben omringd door Nederlanders en bijna meer Nederlands dan Engels spreek. Daarbij hebben we thuis bijna altijd elektriciteit, en dus WiFi en warm water, dat voelt ook niet erg Afrikaans. En ik had nooit verwacht dat ik hier naar de sportschool zou gaan, of zo vaak zou lunchen en uit zou gaan. Maar deze week stond ook weer bol van de dingen die me eraan herinnerden: ik ben in Tanzania.

Macht en autoriteit

Deze week waren alle presidenten van de Oost-Afrikaanse landen in Arusha voor een top waarin ze een nieuwe president voor de 'East African Community' kozen. Dit zorgde natuurlijk voor de nodige commotie en uiterlijk vertoon. Zo stond Olivia in de file dankzij de president (flash back naar mijn safari…). Toen ik woensdag naar de weg liep, stond er een politieman met zijn armen wijd voor en was de weg helemaal leeg. Afgezet voor een of andere president. Ik moest naar mijn yoga, maar alle piki piki’s werden van de weg gehaald. Een kwartier later sjeeste er opeens een enorme stoet wagens voorbij: de politie in jeeps en op motors, met loeiende sirenes en zwaailichten, jeeps, trucks en tanks van het leger, en natuurlijk een paar luxe Mercedes. Toch wel een gek gezicht, in een land waar mensen nog met een handkar lopen.

Eerder deze week had ik ook al zoiets raars gezien. Toen ik maandag naar de sportschool ging, zag ik dat de weg naar de sportschool was afgezet met gele linten waar “do not cross” op stond. Iedereen had daar natuurlijk lak aan, en de soldaat die erbij stond leek het ook weinig te kunnen schelen. Maar toen ik aan het eind van de weg kwam, zag ik opeens drie mannen gehurkt in een rijtje kikkersprongen maken, met twee soldaten ernaast, en drie piki piki’s in de berm. Ik had al eerder gehoord dat soldaten hier veel macht hebben: ze mogen naar eigen inzicht mensen oppakken en straffen, en over het algemeen zijn mensen ook veel banger voor soldaten dan voor politieagenten. Dit was weer zo’n voorbeeld van iets wat we ons in Nederland echt niet kunnen voorstellen.

“Romantiek”

Het is onvermijdelijk wanneer je als mzungu in Tanzania bent: vroeg of laat krijg je met een aanbidder te maken. Natuurlijk weet je als blanke dat het ze alleen om geld en status gaat, al zijn Tanzanianen er heel goed in zichzelf (en jou) ervan te overtuigen dat ze stapelverliefd zijn. Er is zelfs een speciaal woord voor lokale mannen (en in mindere mate vrouwen) die blanken proberen te versieren: mzungu hunting of fly catching. Bepaalde uitgaansplekken staan er ook om bekend dat het hunting ground is. Natuurlijk zijn er vrouwen die hiervoor vallen, al weten de meesten echt wel dat ze de zoveelste zijn en dat het geen ware liefde is. De succesverhalen zijn helaas beperkt. Zo hebben we hier al een vrouw gehad die twee jaar lang af en aan een relatie met een Masai had en zelfs een huis voor hen samen in zijn dorp aan het bouwen was. De laatste keer dat ze hier was wilde ze eigenlijk met hem breken, maar na een roadtrip waren ze opeens traditioneel getrouwd, inclusief bloed drinken en melk spugen. Of een wat oudere vrouw die hier een tijd geleden verbleef, en er een Tanzaniaanse toyboy van de helft van haar leeftijd op nahield. Nu moet wel gezegd worden dat deze man écht verliefd leek, hij vroeg haar zelfs zijn tweede vrouw te worden en hier te komen wonen. Vleiend natuurlijk, en wij stimuleerden haar ook allemaal om er volop van te genieten. Hoe vaak ga je dat nou nog meemaken?

Deze week was het vooral Maarten die de aandacht kreeg. Mama’s dochter Jackie keek al weken uit naar de komst van twee blanke, lange jongens. Håkon was al bezet, maar Maarten kon er niet aan ontkomen. Op slinkse manier wist ze zijn nummer te bemachtigen, en toen begon het circus. Elke dag werden wij vermaakt met de aandoenlijke, maar vooral ongemakkelijke, berichtjes die hij kreeg. Normaal is straal negeren de oplossing, maar Jackie was vastbesloten. Ze had zelfs haar drie vriendjes gedivorced. Maarten zag geen andere uitweg dan aan het fotoshoppen te slaan om haar ervan te overtuigen dat hij weer terug bij zijn ex was. Op een avond kwam het hoge woord er dan eindelijk – via WhatsApp - uit: ze vond hem echt heel erg leuk. Hoezo pijnlijk… Maarten antwoordde beleefd dat hij terug was bij zijn ex, dat het echte liefde was en dat Jackie (dit was de dolksteek) als een zus voor hem was. Tot onze verbazing nam ze het best sportief op, en daarna was het, op wat ongemakkelijke stiltes en gekke blikken na, wel gedaan. Heel jammer voor ons natuurlijk, daar ging onze avondentertainment!

Bij de locals thuis

Vrijdagavond zouden Olivia en ik als afscheid bij Sia thuis eten, en daarna zouden we naar een lokale club gaan. Ze stond erop dat we onze vriendinnen zouden meenemen, dus met z’n vieren (inclusief Janne en Maaike) gingen we met de dahladahla richting haar huis. Het lag een stukje van de hoofdweg af en zag er van de buitenkant wel oké uit. Van de binnenkant was het, er is geen ander woord voor: afzichtelijk. Het was al ontzettend klein, niet meer dan 18 vierkante meter. De kleine woonkamer was volgepropt met twee banken, een kast, tv, salontafel en gewoon troep. De muren waren beladen met posters van dieren en heiligen, en rare kleedjes die op kleurrijke badmatten leken. Daaraan lag de net zo kleine slaapkamer/keuken combinatie. Het bed deed ook dienst als kledingkast, en in het kastje lagen tandenborstels naast de mango’s. Daar kookte ze ook alles, dus het werd natuurlijk bloedheet binnen. In Nederland zijn wij gewend dat het eten klaar is als de gasten komen, of dat de gastvrouw in ieder geval met haar gasten praat om ze te vermaken. Hier niet: Sia zette eerst een concert van Celine Dion uit 2007 op en ging toen zelf in de keuken staan. Niet echt onze smaak, maar gelukkig konden we met elkaar praten. Daarna werd het nog erger: we moesten 30 minuten lang naar een compilatievideo van de bruiloft van haar vriendin kijken. We keken elkaar aan van: “Is dit serieus?” Ongemakkelijk is zacht uitgedrukt. Iedereen was opgelucht toen het eten kwam, wat wel echt lekker was, en toen was Sia ook iets socialer. Daarna hebben we bij ons thuis met de rest nog wat gedronken en zijn we naar de club gegaan, dus de avond was uiteindelijk zeker geslaagd. Maar het was weer typisch zo’n geval van: dit gebeurt alleen in Tanzania.

Nog een gebeurtenis: zondag maakte ik mijn eerste Afrikaanse verjaardag mee. Vanessa, het kind van Fatumah, werd 1. De dag begon al Afrikaans. Het feestje zou tussen 13:00 en 13:30 plaatsvinden. Nou zijn we inmiddels echt wel Afrikaanse tijd gewend, maar als echte Hollanders zaten wij om 13:30 toch klaar. Toen begon het wachten, want uiteindelijk begon het feest pas om 16:00 (!) uur. Het zorgde voor de nodige irritatie onder ons, want het voelde echt als tijdverspilling. Maar uiteindelijk was ik dat snel weer vergeten toen we eindelijk konden beginnen. Iedereen had zich natuurlijk mooi aangekleed, Vanessa in het bijzonder. Ze hadden heerlijk gekookt: er was onder andere pilau - de typische feestmaaltijd -, een soort gekruide bruine rijst met groente en vlees erdoorheen, en eindelijk veel groente. De verjaardagstaart was ook typisch Tanzaniaans: een cake met een keihard chemisch spulletje als versiering, zo zoet dat het glazuur van je tanden sprong. Vooral de tradities waren leuk om mee te maken. Zo werd er cake gevoerd aan de moeder, de rest van de familie en aan Vanessa, voordat iedereen ervan kon eten. Uiteraard kon het dansen niet ontbreken (wij zijn nog steeds stinkend jaloers als we het zien) en een paar vrouwen, waaronder mama, voerden een speciale dans uit. Namens de vrijwilligers hadden we een kinderstoel voor Vanessa gekocht. Ze wordt namelijk regelmatig gewoon op de bank gezet zonder toezicht, en ze is er al een paar keer vanaf gevallen, op de stenen vloer. Natuurlijk vond ze er niks aan en zette ze het meteen op een krijsen – hoezo word ik niet meer door iedereen vastgehouden? Hopelijk went ze er een beetje aan. Al met al weer een leuke ervaring.

Op visite

Vandaag ging ik op bezoek bij ‘Good Hope Orphanage’, het weeshuis/school waar Maaike woont en werkt. Het project ligt best een stuk van de stad, maar ik vond het heel leuk om vanuit de dahladahla weer een nieuw stuk van Arusha te zien. Op het complex ligt dus een school, voor kinderen van ongeveer vier tot veertien jaar oud. De school ziet er best mooi uit, mede met dank aan Maaike. Zij beschildert de muren en klaslokalen met van alles: het alfabet, fruit, dieren families, allemaal ontzettend mooi en kleurrijk. Daarnaast is er een boarding en een weeshuis. Het weeshuis ziet er best armoedig uit op sommige plekken. Zo staat er bijvoorbeeld een kapotte kast en een kapot bed, en slapen er twee of drie kinderen op een matras. Maar de muren worden opgefleurd door Maaikes mooie mandala’s en het belangrijkste: het is er wel schoon. Samen hebben we de Aunties geholpen met bonen sorteren. Heel rustgevend werk, voor mij een fijne afwisseling van het constante denken op mijn project. Sowieso is wat Maaike doet heel dankbaar werk: zij maakt misschien wel het meeste verschil van ons allemaal, omdat er ook direct en (hopelijk) blijvend resultaat te zien is. Heel leuk om dat gezien te hebben! Op de terugweg kwamen we nog een joch tegen dat met een levende schildpad liep, bizar. Toen zijn we nog even wat drinken. We hadden het er nog over dat dat in Nederland nooit voortkomt, spontaan uit de bus stappen omdat je een leuk tentje ziet om wat te drinken. In Nederland is iedereen altijd onderweg ergens naartoe, en heeft niemand tijd voor dit soort acties. Heel jammer eigenlijk. Hopelijk kan ik dat meenemen naar ons koude kikkerlandje!

Deze week staat er nog niet zoveel op de planning, behalve nog wat bezoekjes aan de projecten van andere vrijwilligers. Zo ga ik dinsdag bij Olivia’s nieuwe project Living Water slapen, ook een weeshuis en school ineen. En misschien dat ik zaterdag met Nicole, onze nieuwste vrijwilligster, meega. Zij heeft afgelopen jaar haar bachelor Politicologie afgerond en daarna een jaar vrij genomen. Hier werkt ze als vrijwilliger voor Mama’s organisatie HIMS, en zaterdag gaat ze op bezoek bij de Masaivrouwen om Tineke en Leny’s donatie te overhandigen. Het leek me leuk om voor hen foto’s te maken, aangezien onze bibi’s ons zondag na twee maanden hebben verlaten. Gek hoor, dat ik nu de laatste ‘oudgediende’ ben. Gelukkig is het volgende afscheid van mij, ik ben voorlopig wel even klaar met afscheid nemen en achter blijven.

Maar zover is het nog niet! Ik hou jullie op de hoogte,

Kwa heri!

Anna