Habari wapendwa wasomaji! Hallo lieve lezers!

Het is zondag, dus weer blog tijd. De afgelopen week was niet zo turbulent als de week daarvoor, maar natuurlijk heb ik wel weer het een en ander meegemaakt. Het klinkt misschien overdreven, maar deze week merkte ik dat ik oprecht van élk moment geniet. Zelfs als ik opgepropt tussen drie mensen in de dahladahla zit: ik hoef maar naar buiten te kijken, naar de prachtige omgeving of het gewone Afrikaanse leven, en het maakt niets meer uit. Ik word me ook steeds meer bewust van de tijd die ik hier al heb doorgebracht, en de tijd die ik er nog ben. Ik heb “nog maar” vijf weken te gaan, iets wat we hier allemaal heel kort vinden. Er is ook nog zoveel te doen!

Onveilig

Afgelopen zondag is er nog iets gebeurd wat ik toen niet in mijn blog wilde verwerken, omdat ik niet wilde dat het de teneur van de hele blog zou overnemen. Toen Maaike en ik terugkwamen van de kerk vonden we Janne op de bank, nog half in shock. Wat bleek: vlakbij ons huis was ze overvallen door een man die met geweld haar tas had afgepakt en toen was weggerend. Zeker weten doen we het natuurlijk niet, maar ze had net gepind, en waarschijnlijk is de man haar gevolgd en heeft hij gewacht tot een moment dat er niemand in de buurt was. Janne was natuurlijk ontzettend geschrokken, vooral omdat hij haar ook fysiek pijn heeft gedaan om de tas af te kunnen pakken. Maar de rest van het huis was ook geschokt: Kundayo staat bekend als een veilige omgeving, en dit gebeurde nog geen 20 meter van ons huis. Het was voor mij de eerste keer in al die tijd dat ik me hier echt onveilig voelde.

De politie: je grootste vriend?

Dinsdag ben ik samen met Janne en Isaac, een local, naar het politiebureau gegaan om aangifte te doen. Eerst kon dit niet - we moesten blijkbaar papieren hebben van een ander bureau – maar even later ging alles opeens heel snel. Achteraf bleek dat Isaac even 20000 shilling moest dokken om de “procedure te versnellen”. Dit was de eerste keer dat ik hier in aanraking kwam met onversneden corruptie en het gaf me een machteloos gevoel. Donderdag waren we opnieuw op het politiebureau: Janne werd gebeld dat haar tas was gevonden. Toen we de rechercheur spraken, bleek dat dit helemaal niet het geval was: ze wilden alleen vragen stellen in verband met een onderzoek. We moesten zelfs naar de plaats delict met hem. Ik was niet zo happig om met die man in een auto te stappen. Wie weet vanwege het nieuwe onveilige gevoel, maar wat ook niet hielp is dat hij vlak voor het instappen vroeg of een van ons zijn vrouw wilde zijn. Van de politie moet je het hebben. Als ‘verzekering’ belde ik iemand van de school om te laten weten dat we nu met hem in de auto stapten, en dat hij ongerust moest worden als ik niets meer van me liet horen. Uiteindelijk bleek het allemaal niet nodig en deed hij zijn werk best behoorlijk. Wel begon hij over een “vergoeding voor transport” en dat we misschien ook wel een donatie konden doen om hem te motiveren. Natuurlijk wist ik dat corruptie hier wijdverspreid is, maar desondanks was ik geschokt en, om eerlijk te zijn, ook behoorlijk pissig. Ons antwoord: hij kon een beloning krijgen als de tas gevonden was, en zijn “transportkosten” kon hij mooi declareren bij de politie.

De aanhouder wint

Dat was het qua negatief nieuws, over naar de positieve dingen van deze week. Het leukste: ik ben begonnen met het ‘Job project’!

Van tevoren maakte ik een paar afspraken met de leerlingen. Ik wilde dat ze zich serieus gedroegen tijdens heb project, dat ze meededen en initiatief toonden en ik zei dat ze niet bang moesten zijn om fouten te maken. De eerste les was ik best zenuwachtig. Zouden ze het wel begrijpen? Zouden ze wel meedoen? Gelukkig ging het nog beter dan verwacht: de leerlingen begrépen wat ik hen vertelde en stelden zelfs vragen. Het leukste was de tweede les, waarin we uitspraak gingen oefenen. De leerlingen lagen dubbel om mijn uitspraak, vooral vanwege de hot potato. Maar ze deden enthousiast mee en probeerden mij zo goed mogelijk na te doen. Ik kwam helemaal blij thuis, omdat het lesgegeven zoveel voldoening gaf. Dat kwam vooral doordat de leerlingen zo duidelijk lieten merken dat ze het leuk vonden. Ik ben zo blij dat ik toch heb doorgezet, ondanks dat ik vorige week een beetje ontmoedigd was. Om te zorgen dat ze ook verder kunnen gaan met het project nadat ik weg ben, print, lamineer en bewaar ik al het lesmateriaal, en neem ik alle lessen op. Het voelt heel goed om zo ook nog iets te kunnen betekenen nadat ik weg ben.

Op ontdekkingstocht

In het weekend gingen Maaike, Janne en ik een nieuw plekje om te zwemmen ontdekken. De tocht ernaartoe op zich was al een avontuur, want we waren nog nooit zover met de dahladahla geweest, en konden het natuurlijk niet in een keer vinden. Het viel me op dat locals veel plekken niet kennen, en dat als ze ze wel kennen, ze niet kunnen omschrijven hoe ver iets is of hoe je er komt. Maar uiteindelijk hadden we de Rivertree Lodge gevonden. Heel mooi – ook wel luxe – en heel rustig en sereen vergeleken bij de zwembaden in Arusha, dus zeker voor herhaling vatbaar. ’s Avonds gingen we bij Le patio pizza eten, waar een feest ter ere van de tweede verjaardag van het restaurant bleek te zijn. Er was een reggaeband met een geweldig gepassioneerde front man, maar na vier uurtjes hadden we er wel genoeg van.

De volgende ochtend moesten Maaike en ik ook weer vroeg op, want wij gingen een hike doen. Via ‘Twende Hikes’, een hobbygroep die elke zondag hikes organiseert, deden we een vier uur durende wandeling in de buurt van Tengeru. Ondanks dat de hike terecht medium to high level was, en mijn conditie inmiddels niet meer je-van-het is, was het echt heerlijk. De omgeving -bananenbomen, koffieplanten en groene heuvels - was prachtig en de beweging voelde goed. En de douche daarna hadden we dubbel en dwars verdiend!

Komende week ga ik natuurlijk weer verder met het project. Ik heb nog niet eerder zoveel zin gehad om naar de school te gaan. Verder gaan we met de meiden op woensdag een bezoekje brengen aan een samenkomst van Masaï-vrouwen, wat heel bijzonder moet zijn. En in het weekend misschien naar Moshi. Ik hou jullie op de hoogte!

Kwa heri!

Anna